Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, lecz mają również delikatniejszą sierść, porządnie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie niezwykle fantastyczne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też znacznie silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie używane są do cięższych prac rolniczych czy transportowych. Nie są szybkie oraz nie muszą być – pracują zwykle w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych momentach przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Banalnym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, które przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, jednakowoż za to poprawniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, niemniej jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, czyli takie, jakie mają ogromne oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są obszerne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach oraz powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.